EDREMİT BELEDİYESİ İÇİN

“TOPRAK ‘ÜRETMEK’ İÇİN”

 

1930’lu yıllarda, nüfusun çoğu

köylerde yaşar.

Toprağı olanlar, çiftçilik yaparlar.

Bunların kimisi büyük toprak sahibi

yani ‘toprak ağası’ olup, çoğunluk ise

ya az topraklıdır veya hiç topraksızdır.

Hiç topraksızlar, ağaların yanında

ya ortakçıdırlar ya da marabadır.

Toprakların çoğu üretim dışı ve

boşta yani atıl durmaktadır.

Ekim dikim yapıl(a)mamaktadır;

çoraktır ve bu daha da artmaktadır.

Köylü,  kaliteli ve  yüksek üretim

yapma bilgisinden çok uzaktır.

Oysa nüfus da doyurulacaktır.

 

İşte bu durum karşısında genç

Cumhuriyet, Atatürk ile çözüm

yolunu da mutlaka bulacaktır.

Geniş topraklar üretime açılacak;

bütün köylü üretime katılacaktır.

Bütün millet üretimle doyacaktır.

Bunun yolu, adı “ziraat davası”dır.

Başarmak için de iki araç vardır:

Sonra adına “tarım” da eklenen

Toprak Reformu olarak bilinen,

Çiftçiyi Topraklandırma Kanun’u

ve Köy Enstitüleri”dir.

Atatürk’e göre bunlar “ikiz”dir.

Biri olmadan diğeri geçersizdir.

 

Köy Enstitüleri’nden, tarım işini bilen;

köylünün içinden seçilerek yetiştirilen,

köylüyü de eğiterek bilinçlendiren,

köylüye rehberlik eden enstitülüler,

köylüyü toprakta üretime geçirecektir.

Köylü “Toprak varsa, üretim içindir.”

düşüncesiyle, hareket edecektir.

Bunun için de “toprak reformu “

mutlaka gerçekleştirilecektir.

Çiftçiyi Topraklandırma Kanunu

ile bütün topraksız ve az topraklı

köylülerin tamamı ekecek, dikecek,

biçeceklerdir; yani üreteceklerdir.

Toprak “üretim” içindir, işlenecektir.

Köylü-çiftçi-millet ve ülke kalkınacak;

kendi kendine de yetecektir.

 

Ancak ve ne yazık ki Atatürk’ten sonra,

hem Köy Enstitüleri, hem de köylüyü-çiftçiyi

topraklandırma hamleleri, göz göre göre

önü kesilerek engellendi.

İşte ülkemizin toprağı, tarımı, köylüsü ve

çiftçisi ile bugün yaşadığı bu çoraklığın

kaynağı ve nedeni bu acı gerçekliktir.

 

Ülkenin kurucu partisi olarak CHP’nin,

gelinen bu noktada, tarımsal üretime

yönelik politikalarının yanı sıra, CHP’li

belediyeler eliyle de tarımsal üretime

ilişkin çalışmaların başlatıldığı da ilan

edilmiştir.

İşte tam da ilan edilen bu yönde,

Edremit Belediyesi de Büyükşehir

süreciyle birlikte, kendisine geçen

köy mallarından olan Bostancı ve

Çıkrıkçı’daki topraklar üzerinde,

bitkisel tarım için harekete geçti.

Tarımı geliştirmek, köylüyü-çiftçiyi

bu yönde özendirmek, sürdürülebilir

hale getirmek için Bostancı ve Çıkrıkçı’da,

19 adet 653 dönümlük tarım arazisi üzerinde,

Tarımsal Kalkınma Kooperatifleri ile birlikte,

Ortak Hizmet Projesi kapsamında yem bitkisi

ile sebze üretimini gerçekleştirmiştir.

Böylece üreticinin girdi maliyetini düşürüp,

tohum, fide, işçilik, bilgi ve teknik araç  vb

desteklerle, yıllardır ekilemeyen topraklar

kooperatiflere üye köylü-çiftçilerce ekilmiş,

sürekli üretim yapılmasına geçilmiştir.

 

İlk yılın ilk ürünleri olarak Kazdağı adı verilen

karpuz, kabak, salatalık ve biber üretilmiş

olup, pazar tezgahlarında hem daha kaliteli,

hem de daha ucuzca, kendini göstermiştir.

Edremit Belediyesi de tarımsal üretime

yönelik bu tercihi ve yaklaşımı ile hem

halkçı-toplumcu bir tutum almış olup;

hem de CHP’nin bu yöndeki politikasını

bir belediyesinde yaşama geçirmiştir.

Cumhuriyetin “ziraat davası”nı sanki

güncellemiştir.

Kooperatifçiliği de değerlileştirmiştir.

CHP ile üreten Türkiye işareti vermiştir.

Edremit Belediyesi'nin bu isabetli ve

çok doğru hamlesinin sürekli olması

beklenir; bu çizgiden vazgeçilmemesi,

bu doğrultuda tutarlılıkla sapmadan

devam etmesi beklenir.

Edremit Belediyesi için bir parola gibi;

“Toprak, üretmek içindir.” demiştir.

Çok da iyi ve de ne iyi etmiştir.