Bu haber 362 kere okunmuş. 17/08/2022

Paylaş Tweetle Paylaş Yorum Yap

Ben ki, çok az tercih ederim yalnızlığı. Hep yanımda birileri olsun isterim. Sıkılırım yalnız kalmaktan, kim bilir beklide korkarım. Çoğu zaman kalabalıkta yalnızlığı hissetmişimdir ama bilmişimdir ki o duygudan uyandığımda birileri yanımda. Küçüklüğümde de böyleydim hep mahallenin bütün çocuklarını seferber ederdim yanıma. Hayal kurduğum zamanlar olurdu bazen o zamanda bir ağaç yoldaş olurdu mesela ya da yere uzandığımda göz göze geldiğim milyonlarca yıldız. Büyüdüğümden midir nedir artık eski parlaklıklarını hissedemiyorum yıldızların, geceler de sanki yeterince karanlık değil. Çıkarsız sevgileri de bulmak zor, bitmeyen gülücükleri de. Özlüyorum eskileri, en büyük mutluluğun küçük bir çikolata da olduğu günleri. Zaman zaman da olsa tam anlamıyla yalnız hissetmek, hiçbir tanıdık yüzle karşılaşmadan kendimizle yüzleşmek… Hayatımızı teraziye koymak, hatalarımızı tartmak, fazla değer verdiklerimizle hiç önemsemediklerimizi gözden geçirmek, haklılıklarımızı, farklılıklarımızı görmek, bizi biz yapan değerlerin farkına varmak ne kadar da iyi geliyor bünyeye. Nasıl hızla değişiyor zaman, taşlar ne kadar çok yer değiştiriyor, nasılda yakalanamaz bir çarkın içerisinden her gün milyonlarca kez geçmeye çalışıyoruz. Kendi dünyamızda, kendi halimizde kaldığımız dakikalar her geçen gün ne kadar da azalıyor. Kafamızdaki bitmek tükenmek bilmez kaygılar arttıkça bizi biz yapan her şeyden bir hışımla nede güzel uzaklaşıyoruz, kayboluyoruz ve fakına bile varamıyoruz. Hayat işte kendimizce, en güzelince yaşıyoruz. Belki çok renkli, belki çok zevkli, belki isteyerek yalnız, belki şartlardan oluşmuş kimsesizlik, yada yüzlerce kişi arasında kaybolmuşluk, yok olmuşluk hepsi ayrı anlam katıyor, her biri ayrı duygular yaşatıyor. Zaman zaman olan yalnızlıksa bana göre en huzur vereni… Evet, yalnızlık paylaşılmıyor ama hayat her zaman paylaşılır…Bol paylaşımlı bir hayat diliyorum size…

Sevtap KARAGÖZ

sevtapkaragoz@gmail.com