Ülkenin başında yaklaşık

20 yıldır, aralıksız aynı

iktidar var.

20 yılda 18 seçim yaptılar.

Her seçimi de kazandılar!

Ta ki 31 Mart 2019 yerel

seçimleri ve 22 Haziran’da

İstanbul büyükşehir ikinci

seçimleri…

Sonun başlangıcı oldu bu,

o günden beri. 

Ancak ilk seçimlere kadar

daha süreleri var ve henüz

ülkenin başındalar.

Allah eksikliğini vermesin;

ellerinde olmayan ne var?

Fakat yaşamda her şeyin

bir sonu var.

Ne kadar uzun sürerse sürsün;

her iktidarın da bir sonu var.

Demokrasi, sasndık-eçim

bunun için var.

Peki bugün ülkede ne var?

Doğru yönetilemeyen azgın

bir kovit 19 salgını var.

Kapatılan, açılmayan işyerleri

var.

Bir tarafa hiç uygulanmayıp,

halka uygulanan kısıtlama var.

Başta ekonomik sorunlar var.

Üretimsizlik ve artan işsizlik var.

Ağır yokluk ve yoksulluk var.

Eğitimde, sağlıkta, tarımda,

dağ gibi biriken sorunlar var.

Toplumda da güvensizlik var.

Üstelik bütün bunların yanında,

toplumda durmadan arttırılan

gerilimler ve gerginlikler var.

İktidar kaynaklı kutuplaşma var.

Çok ağır demokrasi sorunu var.

Hak-hukuk-adalet sorunu var.

Hak arama ve düşünceyi ifade

etme hakkı, basın ve medya

özgürlüğü üzerinde çok ağır

baskılar, yaptırımlar var.

İçeride-dışarıda birikmiş

nice çok sorunlar var.

19 yıl öncesine göre

ne kadar çok fark var.

Bütün bu sorunları yanı sıra,

bir de olmazsa olmazlar var.

Asla vazgeçilemez olanlar var:

En başta Atatürk Cumhuriyeti,

laik demokrasi olmazsa olmaz.

Hukukun üstünlüğü ve hukuk devleti

olmazsa olmaz.

Güçler ayrılığı denilen yasama-yürütme,

yargı ayrılığı olmazsa olmaz.

Sosyal ve demokratik devlet olmazsa

hiç olmaz.

Mülkün-devletin temeli adalet olmazsa

asla olmaz.

Toplumun-yurttaşın en temel hakkı olan

hürriyet, olmazsa olmaz.

İnsanın temel hak ve özgürlükleri esas

olmazsa, hiç kimse canıyla, malıyla

güvende olamaz.

Hiç kimse mesut, bahtiyar olmaz.

Kimse geleceğinden umutlu ve

bugününde huzurlu olmaz.

Eğer bu ülkede iç barış kurulamazsa,

Hakkı yenilenler, hakkını alamazsa,

Eğer şu veya bu nedenle ayrımcılık,

kayırımcılık, dışlanmışlık kalkmazsa

millet huzur bulamaz.

En başta iktidar, kutuplaştırmacı

siyaset güderek, toplumu gerer,

bölerse; ayrımcılık, kayrımcılık

üzerinden devam ederse;

millet ve ülke kaybeder.

Yanlışlardan ders çıkarılmazsa,

Eğer siyasi partiler-seçim yasası 

demokratikleştirilmezse; siyasi

ahlak yasası çıkmaz ve siyasetin

para kaynağı saydamlaşmazsa,

toplumda iç barış kurulamaz.

Eğer siyasetin rant için değil de

hizmet için olması sağlanamazsa;

Eğer din, inanç, etnisite, siyasette

oy avcılığından kurtarılamazsa;

Eğer siyaset devleti ele geçirmek

için değil de hizmet için yapılmazsa;

milletin birliği, ülkenin bütünlüğü

sağlam ve güçlü olarak kalamaz.

Türkiye Cumhuriyeti Devleti,

ilelebet payidar kalamaz.

Eğer siyasete, takım taraftarlığı;

seçim sonuçlarına maç skoru gibi

bakılırsa, demokrasi kazanamaz.

Millet, memleket de kazanamaz.

Siyasetin tüm süreçleri, seçimler

serbest, demokratik, eşit ve adil

olmazsa asla olmaz.

Kısa vadede birileri kazansa da;

uzun vadede millet kazanamaz.

Hele sırf bunlar dile getirilmesin,

İfade edilmesin diye demokratik

hak ve özgürlükler baskılanırsa,

anlatım hakkı kısıtlanırsa,

hiç kimse kazanamaz.

Eğer toplum da yurttaş da,

aklını başına toplamazsa;

olup bitenlerden hiç ders

çıkarmaz, ibret de almazsa;

En başta iktidar, demokrasiyi

temel almazsa, seçimle gelip

seçimle gitmeye razı olmazsa;

Topluma hesap vermekten

yana olmazsa;

Eğer akıl, bilim rehber olmazsa,

Eğer bilimsel eğitim kurulmazsa,

Eğer çağdaş uygarlık hedef olmazsa,

Eğer parlamenter demokrasi olmazsa;

kim ne kazanırsa ve kazandığını sanırsa,

sonra başlarımızı taşlara vursak da,

belki birileri kendini kurtarsa da

millet olarak, birlikte batarız.

Galipmiş gibi olsa da birileri;

milletçe mağlup sayılırız!

Tek çare, elbette demokraside…

YAVUZ CEMİL YAVUZ