Facebook
Twitter
Google+
RSS
- Anasayfa
- Mehmet Çağ
ÇALIŞAN ANNELER İLE ÇOCUKLARI
“ÇALIŞAN ANNELER İLE ÇOCUKLARININ BAKIM VE BAĞLANMA SÜREÇLERİ”
Günümüz koşullarının gelişimi neticesinde kadınlarda erkekler kadar iş yaşamının içerisinde olmaktadır. Bu sebeple evlenip bir çocuk sahibi olduklarında maalesef işleri ile alakalı çeşitli kaygılar neticesinde çocuklarının bakımlarını ikincil kişilere bırakmaktadırlar.
Bu hususta her ne kadar yapılan araştırmalar ikincil bakım veren kişilerin çocukların ihtiyaçlarını tam karşıladıklarında güvenli bağlanmanın gerçekleştiğini gösterse de bu konuya farklı bir bakış açısı ile yaklaşmak istiyorum. Öncelikle annenin çocuk için ana öğün olduğu unutulmamalıdır. Çocuğun anne ile kurduğu ilişki ve bakımın yeteri kadar olması dahilinde çocuk duygusal olarak doyuma ulaşmakta ve herhangi bir duygusal açlık yaşamamaktadır. Anne dışındaki tüm bakım verenler ise ara öğünler gibidir. Çocuğu duygusal olarak hiçbir zaman aç bırakmaz ama tam manasıyla bir doyuma da ulaştırmaz. Ben güvenli bağlanmanın skalaları olduğunu düşünüyorum. Örneğin; anne bu skalada en tepede yer alırken, bunu sırasıyla babaanne-anneanne, teyze-hala, tecrübeli ve güvenilir yakın komşu, bilinçli bakıcı, kreş ve gündüz bakım merkezleri olarak sıralayabiliriz. Yani çocuk diğerleri ile de güvenli bağlanma gerçekleştirse bile hiçbir zaman anne ile olan verime ulaşılamayacaktır. Bu sebeple annelerin bir öncelik yapmaları gerektiğinde çocuklarına daha iyi bir gelecek hazırlamak amacıyla çalıştıkları işin çocuklarının önüne geçmemesi gerekir. Çocuğunu çalışmak için başka kişilere bırakan annelerin durumunu bir örnekle daha da somutlaştırmak gerekirse; Galeriden sıfır kilometre aldıkları aracı ben çok yoğunum kullanamıyorum al sen kullan biraz deyip bir başkasına emanet etmeye benziyor. Bir başkası ne kadar iyi niyetli ve dikkatli kullanırsa kullansın arabayı asla sahibi gibi özenle kullanamayacaktır. Bu durum ne kadar mantık dışıysa bir annenin de çok büyük zaruret olmadan çocuğunu bir başkasına bakım için bırakmasını aynı şekilde değerlendirmek gerekmektedir.
Çalışan annelerin en büyük handikaplarından birisi ise tam olarak ne kendilerini işe verebilmektedirler, nede çocuklarının yanında olmayı başarabilmektedirler. Bu durum anneleri daha mutsuz kılmakta ve içsel çatışmalara sürüklemektedir. Bu husus göz önünde bulundurulduğunda çocuktan vazgeçilemeyeceğine göre işten vazgeçilmesi ve en azından çocuğun bağlanma süreci tamamlanana kadar iş hayatının rafa kaldırılması anneleri daha çok mutlu edecektir. Bu durumun mümkün olabilmesi için ise çocuğun planlı bir çocuk olması ve ailenin çocuğun bağlanma süreci bitene kadar maddi ve manevi bir gelecek planı hazırlaması gerekmektedir.
MEHMET ÇAĞ
PSİKOLOG
